بررسی بی ­خبرسازی و کیفیت انجام آن در مطالعات کارآزمایی بالینی انجام گرفته در بیماران مبتلا به سرطان پستان: مرور نظامند

ناهید دهقان نیری^*، پگاه مطوری پور، اعظم قربانی، هادی جعفری منش، ایمانه باقری، مختار محمودی، نیلوفر بینایی

مقدمه: کور کردن یکی از معیارهای مهم کارآزمایی های بالینی است که از سوگیری احتمالی جلوگیری می کند. قضاوت در مورد نتایج یک مداخله به طور قابل توجهی به کیفیت چنین مطالعاتی بستگی دارد که یکی از آنها کور کننده است. این مطالعه با هدف بررسی بی­خبرسازی و کیفیت آن در کارآزمایی‌های بالینی در بیماران مبتلا به سرطان پستان انجام شده است.

مواد و روش ها: این مطالعه یک مرور سیستماتیک در پایگاه‌های اطلاعاتی آنلاین PubMed، ScienceDirect و ProQuest با استفاده از کلمات کلیدی و MeSH به­شکل آنلاین و متون خاکستری انجام شد. مقالات با معیارهای ورود و خروج از پیش تعریف شده غربالگری شدند. مقالات بر اساس چک لیست هایی که توسط پایگاه داده کاکرین معرفی کرده است، ارزیابی شدند.

نتایج: از 22519 مقاله به دست آمده در مرحله اولیه، 20 مقاله نهایی پس از غربالگری با معیارهای ورود و خروج باقی ماندند. در 15 مقاله از یک، در پنج مقاله دو روش کورسازی و در هیچ یک از مقالات از کور کردن سه یا چهارگانه استفاده نشده است. در هفده مطالعه جزئیات کورسازی شرح داده شده بود. از 15 مقاله یک سوکور، افراد نابینا شامل بیماران در 5 مقاله، بیماران و دستیاران پژوهشی در سه مطالعه، دستیاران پژوهشی در 5 مطالعه بودند و دو مورد هیچ جزئیاتی ارائه نکرده بودند.

نتیجه گیری: در اکثر پژوهش های مورد بررسی از روش یک سو کور استفاده شده بود، اما استفاده از کور کردن دو، سه یا چهارسوکور باعث افزایش قابل اعتماد بودن نتایج و افزایش کیفیت کارآزمایی‌های بالینی می‌شود. جزئیات کور کردن باید برای سایر محققین و برای درک بهتر روش در صورت تکرار توضیح داده شود. پس از آن، پرستاران می توانند مداخلات جدید را اعمال کنند و اعتماد بیماران خود را جلب کنند و با رهایی از علائم بیماری و عوارض درمانی آن، به بیماران مبتلا به سرطان سینه کمک کنند.

کلید­واژه ها: کورسازی دوسوکور، سرطان پستان، کارآزمایی بالینی، ایران