بررسی دیدگاه پرستاران در برقراری ارتباط با بیماران فاقد پاسخ کلامی بستری در بخشهای مراقبت ویژه و عوامل مرتبط با آن، 1399

معصومه ایمانی پور^*، معصومه آقایی، الهام فقیه زاده

زمینه و هدف: برقراری ارتباط از ابزارهای مهم در مراقبت از بیمار محسوب می شود و در بخش های مراقبت ویژه از اهمیت بیشری برخوردار است چراکه بیماران در شرایط خاص و بحرانی قرار دارند. از جمله این شرایط خاص بیمارانی هستند که به دلایل بیماری یا درمانی قادر به برقراری ارتباط کلامی نیستند. از آنجا که دیدگاه پرستار در نحوه عملکرد پرستاران از نظر برقراری ارتباط با این بیماران تاثیر دارد، هدف این مطالعه تعیین دیدگاه پرستاران در برقراری ارتباط با بیماران فاقد پاسخ کلامی بستری در بخش های مراقبت ویژه و عوامل مرتبط با آن می باشد.

روش: این مطالعه مقطعی از نوع توصیفی- تحلیلی که بر روی 174پرستار شاغل در بخش های مراقبت ویژه بیمارستان های منتخب وابسته به دانشگاه علوم پزشکی تهران انجام شد. روش نمونه گیری، در دسترس و براساس معیارهای ورود بود. داده ها به صورت خودگزارش دهی با استفاده از پرسشنامه محقق ساخته دیدگاه جمع آوری شدند. داده ها در نرم افزار SPSSنسخه 22تجزیه و تحلیل شدند. به منظور تعیین دیدگاه پرستاران از آزمون های آماری توصیفی (فراوانی، درصد، میانگین و انحراف معیار) و برای بررسی ارتباط متغیرهای دموگرافیک و شغلی پرستاران با دیدگاه ایشان از آزمون همبستگی پیرسون استفاده گردید.

یافته ­ها: نتایج نشان داد بیشتر واحدهای مورد پژوهش ( 94.3%) درباره برقراری ارتباط با بیماران غیرهوشیار/ هوشیار فاقد پاسخ کلامی بستری در بخشهای مراقبت ویژه دیدگاه مثبت داشتند. همچنین مشخص شد بی علاقگی پرستار به کار در بخش مراقبت ویژه، مراقبت های جسمانی زیاد بیماران بخش ویژه و تعداد زیاد بیماران هر پرستار در بخش مراقبت های ویژه بیش از بقیه عوامل با میزان ارتباط با بیماران فاقد پاسخ کلامی مرتبط است. بین متغیرهای دموگرافیک و ویژگی های شغلی پرستاران با دیدگاه آنها در مورد برقراری ارتباط با بیماران غیرهوشیار/ هوشیار فاقد پاسخ کلامی ارتباط معنادار نبود.

بحث و نتیجه­ گیری: با توجه به دیدگاه مثبت پرستاران در برقراری ارتباط با بیماران غیرهوشیار/ هوشیار فاقد پاسخ کلامی در بخش مراقبت های ویژه، شایسته است تا تمهیداتی جهت استفاده از اثرات مثبت این نگرش در عمل و رفع موانع و بهبود ارتباط با این بیماران در نظر گرفته شود. از جمله این اقدامات می توان به کاهش نسبت بیمار به پرستار در بخش های ویژه که بیماران نیاز به مراقبت های جسمانی زیاد دارند و نیز تلاش برای ارتقا انگیزه و علاقه پرستاران برای کار در این بخش ها اشاره کرد.

کلیدواژه ­ها: ارتباط؛ مراقبت های ویژه؛ بیمار غیرهوشیار؛ کوما؛ اینتوبه