بررسي مقايسه اي وضعيت سلامت اجتماعي گروههاي مختلف شغلي در بيمارستانهاي منتخب وابسته به دانشگاه علوم پزشکي تهران

نویسندگان: مهشيد طاهري، الهام قاسمي، رضا نگارنده، ليلا جاناني

چکيده

مقدمه: سلامت اجتماعي يکي از مهمترين ابعاد سلامت افراد مي باشد اما عليرغم اين اهميت همواره مورد غفلت قرار گرفته است. يکي از عوامل موثر بر سلامت اجتماعي، شغل افراد و مناسبات شغلي آنها در اجتماع مي باشد و از سوي ديگر ميزان سلامت اجتماعي افراد شاغل در حرفه هاي خدماتي همانند کارکنان بيمارستان بر کيفيت خدمات آنها و بازده سازماني بسيار موثر مي باشد. هدف از انجام اين مطالعه تعيين و مقايسه وضعيت سلامت اجتماعي گروههاي مختلف شغلي در بيمارستانهاي منتخب وابسته به دانشگاه علوم پزشکي تهران مي باشد.

روش اجرا: پژوهش حاضر مطالعه اي مقطعي از نوع مقايسه اي بوده و جامعه پژوهش را پرستاران ٬ ماماها ٬ تکنيسين هاي علوم آزمايشگاهي، اتاق عمل و راديولوژي شاغل در بيمارستانهاي منتخب تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکي تهران تشکيل دادند. نمونه گيري از 343 نفر به روش تصادفي با تخصيص متناسب انجام گرفت. افراد واجد شرايط ورود به مطالعه پرسشنامه سلامت اجتماعي 15 موردي keyes که روايي و پايايي آن مورد تاييد قرار گرفته بود را تکميل نمودند؛ دامنه امتياز اين پرسشنامه 105-15 بود و کسب امتياز بالاتر، سلامت اجتماعي بيشتر فرد را نشان مي داد.  از آمار توصيفي به منظور توصيف نمونه و همچنين از آزمونهاي آماري پست هاک،  تي مستقل و پيرسون استفاده شد. تمام آزمون هاي آماري با در نظر گرفتن سطح معني‌داري آماري 0/05 با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 16 انجام شد.

نتايج: در اين پژوهش ميزان متوسط نمره کل سلامت اجتماعي کليه کارکنان مورد بررسي11/22± 62/28 برآورد شد و بالاترين نمره سلامت اجتماعي در بعد مشارکت اجتماعي 3/21±16/40 کسب شد. نتايج مقايسه نمرات سلامت اجتماعي در دو گروه پرستار و غير پرستار اختلاف معني داري در ابعاد و نمره کل اين دو گروه نشان نداد (0/59=P). سلامت اجتماعي شاغلين بيمارستاني با سن(0/02=P)، ميزان تحصيلات (0/01=P)، ميزان اوقات فراغت (0/01=P)، شرکت در فعاليتهاي فوق برنامه (0/002=P) و رضايت از درآمد (0/01=P) ارتباط معنادار داشت اما ميزان سابقه کار (0/05=P)، ساعات اضافه کار(0/34=P) و  جنسيت افراد (0/31=P) ارتباط معناداري با سلامت اجتماعي آنها نداشت.

بحث: سلامت اجتماعي کارکنان بيمارستان در حد متوسط بوده که براي خدمات مراقبتي مطلوب نمي باشد. اين وضعيت در بين گروههاي مختلف شغلي بيمارستانها تفاوت معناداري نداشته لذا مشخص است بخشهاي مختلف بيمارستان با سلامت اجتماعي افراد ارتباط معنادار ندارند. نامطلوبي اين بعد از سلامت موجب فعاليت باليني ضعيف کارکنان بيمارستانهاي دانشگاهي خواهد شد لذا در راستاي ارتقاي سلامت اجتماعي پرستاران و ساير مراقبين، حمايت مديران و جامعه به عنوان الزامي مي باشد.

کلمات کلیدی: سلامت اجتماعي، مشاغل بيمارستاني، پرستار، دانشگاه علوم پزشکي تهران