بررسی ارتباط بارعاطفی ناشی از مراقبت و تاب آوری پرستاران در مجتمع بیمارستانی امام خمینی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی تهران سال 1400
لیلا صیادی*، افسانه مشایخی
مقدمه: شفقت و دلسوزی نسبت به بیمار و درگیری عاطفی با بیماران اگرچه پیامدهای مثبت برای بیمار و پرستار در پی دارد اما از سختترین قسمتهای کار پرستاری است. مطالعات کمی در خصوص درک تاب آوری پرستاران در زمینه بار عاطفی وجود دارد و یا تحقیقات انجام شده در این زمینه در سایر کشورها با شرایط متفاوت بوده است. این مطالعه با هدف بررسی ارتباط بین بار عاطفی و تاب آوری پرستاران مجتمع بیمارستانی امام خمینی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی تهران انجام شد.
روش: این مطالعه یک مطالعه توصیفی همبستگی و مقطعی است که در آن 252 نفر از پرستاران شاغل در بخشهای به صورت سهمیه ای از بخشها مختلف وارد مطالعه شدند. این پرستاران حداقل یکسال سابقه کار در بخش یا بیشتر را داشته، حداقل مدرک کارشناسی پرستاری داشته، به عنوان پرستار در یکی از بخش های داخلی جراحی، اورژانس یا سرطان مشغول به کار بوده و به شرکت در مطالعه رضایت دادند. با توجه به پاندمی کووید 19، لینک الکترونیک پرسشنامه های دموگرافیک، بار عاطفی و تاب آوری پرستاران جهت پاسخگویی به پرستاران مشارکت کننده ارسال شد. نمونه گیری تا زمان رسیدن به حجم نمونه تعیین شده ادامه یافت. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آمار توصیفی و تحلیلی انجام شد.
نتایج: نتایج نشان داد که میانگین سنی پرستاران شرکت کننده در مطالعه 34/31 سال بوده و اکثریت انها را زنان تشکیل میدادند. همچنین اکثریت پرستاران دارای مدرک کارشناسی پرستاری بودند. میانگین نمره بار عاطفی پرستاران 7/926± 63/37 بود. میانگین نمره کل تاب آوری پرستاران 0/553 ± 3/98 بود. ارتباط مثبت و معنی داری (001/>P) بین بار عاطفی و تاب آوری پرستاران شرکت کننده در مطالعه وجود داشت.
بحث و نتیجه گیری: پرستاری در قرن 21 نیازمند به توسعه حرفهای از سازگاری و تاب آوری را به منظور سرکار داشتن با مشکلات حرفه ای و غلبه بر تجارب منفی میباشد. بنابراین سیاستگذاران و تصمیم گیرندگان سلامت باید استراتژی هایی را برای کاهش بار عاطفی به کار ببندند. در این صورت میتوان انتظار داشت که مراقبت با کیفیتی به بیماران ارائه شده و از سوی دیگر پیامدهای منفی ناشی از کار عاطفی پرستاران کاهش یابد.
واژههای کلیدی: تاب آوری، بار عاطفی، پرستاری